DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 9-10/2015 str. 74 <-- 74 --> PDF |
Vojne krajine „da bude sklonište putnicima i ljeti i zimi koji prelaze iz Like put mora“. I prve kuće, sve od kamena, nalik jedna drugoj, također je podigla sama državna uprava sa svrhom da se njihovi žitelji, koji su se uglavnom bavili kirijašenjem, mogu nesmetano baviti svojim poslom. U prvoj dekadi 19. st. Baške Oštarije bile su pod župom karlobaškom, da bi od 1826. postale samostalnom kad je na Oštarijama „bilo 11 ognjišta s 85 žitelja katolika“, a izgrađena je i župna crkva. Usporedo s rastom prometa rastao je i broj žitelja, pa je uz novu crkvu sv. Elizabete 1889. ustanovljena i škola, čiji su učenici bili ne samo iz Baških Oštarija nego i iz okolnih dvaju zaselka Šikića i Brkljačića. Domicilno stanovništvo uglavnom se bavilo stočarstvom, poljodjelstvom, sječom šume te prijevozom roba i putnika konjskim zapregama. U doba gustog kirijaškog prijevoza tu je osnovano više gostionica i svratišta, da bi oko 1928. stala uredovati i državna lugarnica, koja je ujedno služila i kao planinarsko odmorište. Strahote Drugog svjetskog rata učinile su svoje. Srušeno je više od polovice kuća i župna crkva, škola prestala s radom, a stanovništvo se naglo smanjilo (1968. bilo ih je samo 208). Tračak nade za opstanak onih najupornijih bila je izgradnja motela „Velebno“(1971.) te mala ski-žičara ali, ne za dugo. Do 1981. u Baškim Oštarijama i okolnim zaseocima ostalo je samo 76 žitelja, a godine 1988., kad je akademik Forenbacher prestao voditi svoj dnevnik, bilo ih je samo 35. |