DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 7-8/2003 str. 21 <-- 21 --> PDF |
D. Ballian: PROCJENA GENETIČKE VARIJABILNOSTI OBIČNE JELE (Abies alba Mili.) ... Šumarski list br. 7-8, CXXVII (2003), 347-357 Excel, a zatim se podaci konvertiraju u statistički program ARLEQUIN ver 1.1 i statistički obrade. Izračunati su sljedeći parametri: broj haplotipova (H), postotak specifičnih haplotipova (Ph), efektivni broj haplotipova (Ne), haplotipska raznolikost (Hexp), unutarpopulacijska haplotipska raznolikost (Sw), ha- perding test (HRI), srednja haplotipska diferencijacija parova (Xij), genetička distanca metodom parova, genetička distanca linearnom metodom parova, potpuna haplotipska distanca metodom parova, potpuna haplotipska distanca linearnom metodom parova, kompo- nentna analiza za ukupnu raznolikost, PCA analiza na temelju parova. 3. REZULTATI ISTRAŽIVANJA I RASPRAVA - Research results and discussion 3.1. Genetička varijabilnost haplotipova - Genetic haplotypic variation Uz pomoć triju kloroplastnih mikrosatelita (cpSSR), Pt 30141, Pt 30249 i Pt 71936, analiziranje polimorfi- zam u osam populacija iz Hrvatske i Bosne i Hercegovine. Nakon uspješno urađenog sekvencioniranja amplifi- ciranih uzoraka iz osam populacija i statističke obrade podataka, kao rezultat mikrosatelitske analize dobiveno je 116 različitih haplotipova. U tablica 6 dano je samo prvih 20 haplotipova, a njihov zemljopisni raspored prikazanje na karti broj 2, gdje svaka boja označava drugi haplotip, a frekvencije haplotipova prema ućešču boje na karti. Za lokus Pt 30141 ustanovljene su četiri varijante, za lokus Pt 30249 osamnaest, a za lokus Pt 71936 četrnaest varijanti. U svom radu Vendramin i sur. (1999) za istraživane populacije, među kojima su bile i tri iz Hrvatske, ustanovili su osam varijanti, a u ovom ih radu ima četrnaest (tablica 8). Iz toga je vidljivo da u istraživanim populacijama postoji velika polimorfnost, što su ustanovili iZiegenhagen i sur. (1995), odnosno velika genetička raznolikost, čak i u malim, izoliranim populacijama koje su se istraživale u ovom radu. Tablica 17. Prvih 20 haplotipova s markernim veličinama (bp) nađenih u istraživanim populacijama obične jele Haplotip cpSSR lokus Broj haplotipova Haplotip Pt30141 Pt 30249 Pt 71936 Broj haplotipova H01 100 147 150 7 H02 100 140 150 5 H03 100 147 152 5 H04 100 144 151 4 H05 99 142 151 4 H06 100 153 150 4 H07 99 147 157 4 1108 100 146 152 3 H09 100 143 150 3 H10 100 147 149 3 Hll 100 138 155 3 H12 100 148 155 3 H13 100 145 152 3 H14 100 147 155 3 H15 100 142 150 2 H16 100 138 152 2 H17 100 151 151 2 H18 100 147 153 2 H19 100 136 152 2 H20 99 141 153 2 Broj haplotipova (H) varirao je od populacije do populacije. Najveći broj haplotipova registriran je u populaciji Vraniće i Gorski kotar J, po 21 haplotip (tablica 7), što se i očekivalo, s obzirom na to da su to dvije velike populacije s velikim protokom gena. Najmanje je haplotipova registrirano u populaciji Biokova, samo 16 različitih haplotipova. Glede činjenice da je to mala, izolirana populacija, to se i očekivalo. Srednji je broj haplotipova za populacije 18,44, uz standardnu devijaciju od 1,8480. Rezultate koje su dobili Vendramin i sur. (1999) za tri populacije iz Hrvatske (Delnice, Našice i Požega) pokazuju da se broj haplotipova kreće od 5 do 34, s tim što je broj analiziranih uzoraka u populacijama različit. Za nas je zanimljiva 351 |