DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 11-12/1979 str. 121 <-- 121 --> PDF |
zemlji, nego je — silom prilika odvojen od porodice — povučeno u skromnoj´ šumarskoj službi, prvo vreme u Beogradu a potom u Velikom Bečkereku (Petrovgradu- Zrenjaninu), pravilnim držanjem i stavom oduševljeno dočekao Oslobođenje 1944. Rukovodstvo Glavnog narodno-oslobodilačkog odbora A. P. Vojvodine i Štab Vojne oblasti za Banat, Bačku i Baranju, ceneći njegovu stručnu spremu, znanje i iskustvo i znajući njegovo ispravno držanje za vreme rata, postavilo ga je za šefa Odseka za šumarstvo u Povereništvu za poljoprivredu i šumarstvo GHOO Vojvodine ubrzo posle oslobođenja Novog Sada 23. oktobra 1944. Još dok je rat besneo u zapadnim krajevima A. P. Vojvodine, organizovao je tada tako neophodno snabdevanje vojske i građanstva, industrije, bolnica i škola ogrevnim i građevnim drvom. U periodu obnove zemlje neumorno, svojski, primerno i požrtvovno svim svojim bogatim znanjem i iskustvom iz svih oblasti šumarstva, i svojim radnim elanom i energijom doprineo i učinio da se šumarstvo A. P. Vojvodine prvo u našoj zemlji organizuje, sredi i doprinese našoj obnovni. U teškim uslovima razorenog saobraćaja i privrede uopšte, kada je potreba za drvom bila dva tri puta veća od normalnog etata u šumama A. P. Vojvodine te se zaista i seklo (i pošumljavalo) triputa više, tada je i on zaista radio dvaputa više nego li u normalnim uvje tima. Tipičan čovek od akcije, poduhvata, preduzimljivosti i poslovnosti, pobornik stručnog, smišljenog stvaranja ka boljem, ekonomičnijem u prvo vreme mnogo je više operativno delao, a kasnije je, radeći u naučno-istraživačkoj službi, i pisao članke i rasprave iz raznih oblasti šumarstva, a naročito topolarstva. Bio je pobornik podizanja poljozaštitnih šumskih pojaseva u Vojvodini, a godine 1956. napisao je i knjigu »Šumski p o j as e v i« u izdanju Instituta za naučna istraživanja u šumarstvu Beograd. Dosljedan u racionalnosti i ekonomičnosti u svim granama i poslovima u šumarstvu, a naročito u iskorišćavanju i uvredrfošćavanju drva i posebno drva topole i vrbe, u svim vidovima prerade, a naročito kao sirovine za celulozu, pokretao je i nastojao na stvaranju mogućnosti za iskorišćavanje ovog drva u te svrhe podizanjem jedne tvornice celuloze i papira u oblasti šuma mekih lišcara topole, vrbe, lipe. Taj i takav rad je ustvari prethodio putu ka savremenijein topolarstvu u nas. Po umirovljenju, poslednje godine života, proveo je u Novom Sadu, cenjen među topolašima i šumarima. Tu je i umro maja 1978. godine, a telo mu je — po njegovoj želji — spaljeno u krematoriju u Beogradu. Slavko Jovanovie će ostati u svetloj i trajnoj uspomeni među topolašima, šumarima i svima koji su ga poznavali. Vojin VASILIĆ |