DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 5-6/1970 str. 43 <-- 43 --> PDF |
kao takvo, restringirajući se na već uobičajeni više administrativni a gotovo nikako istraživački postupak. S njima ne bi mogli održavati uski suradnički kontakt ni poslovođe udaljenih radilišta, pa ni rukovodioci područnih revira! S druge strane racionalnu zaposlenost navedenih specijalista koji se trebaju baviti pripremom po radilištima — može garantirati sam o dovoljn o velik o šumarijsko područje . . . Odatle naziremo, da je nužda specijalizacije poslovanja (Konkretno pripreme po radilištima) dovela do nužnosti povećanjapovršine šumarije, ako je ona dosad se kretala oko 4.000—6.000 ha, tj. odgovarala od Marinovića (27) i Simeunovića (42) preporučivanom »sistemu jednostavnog rukovođenja šumarijom« (kao lokalnom teritorijalnom jedinicom šumarstva). Pokazuje se dakle pogrešnom tendencija smanjivanja površine šumarije, a u vezi s rastenjem intenzivnosti šumskoga gospodarenja (čišćenje, prorede, šumsko-kulturni radovi, šumsko-zaštitni radovi, i si.), koja se općenito dosad smatrala očigledno opravdanom! To nas ne smije iznenađivati: ta relativno mala površina šumarije koja se rukovodila »sistemom jednostavnog rukovođenja« — temeljila se na zahtjevu da »upravitelj« šumarije osobno izvrši konsignaciju oko 15.000 m3 sječne drvne mase [četinjača (u Njemačkoj)] te da snosi odgovornost za sve uredske i terenske radove uz minimalni broj uredskog i terenskog u pravilu »pomoćno-tehničkog šumarskog osoblja«. Takva prvotna koncepcija nije se mogla više održavati od časa kada se šumarija počela baviti i iskorišćivanjem šuma . . . Uz »upravitelja« morali su se postupno uposlivati po koji diplomirani inženjer šumarstva, knjigovođa, šumarski tehničari (u uredu i na terenu) a »pomoćno-tehničko šumarsko osoblje« moralo se postupno sve više prekvalificirati u poslovođe . . . Inače bi mnogobrojni različni poslovi upravo preplavili »upravitelja« šumarije, pretvorivši ga redovito u administrativca, a šuma ostala u rukama »pomoćno-tehnničkog šumarskog osoblja«; ako se to posljednje svelo na »lugare «, često u nekim krajevima Jugoslavije problematične izobrazbe, može se lako zamisliti odgovarajući stupanj primitivnosti efektivnog naročito terenskog šumskog gospodarenja! Da se bolje iskoriste negdje uposlena i dva »pomoćnikaupravitelja« tj. diplomirana inženjera šumarstva općeg profila koji su se u toku praktičnog rada usmjerili za tehnologe šumske bioproizvodnje odnosno iskorišćivanja šuma — pribjeglo se tu i tamo gotovo »spontanom« povećavanju površine šumarije! U takvim uvjetima sistem rukovođenja šumarijom zadržao je vrlo malo sličnosti s klasičnim kao »suvremenim« preporučivanim »sistemom jednostavnog rukovođenja šumarijom«; »upravitelj« je morao manje-više delegirati »specijalističke« poslove svojim diplomiranim inženjerima šumarstva pa negdje i odnosnim šumarskim tehničarima; šumarski tehničari često se koriste kao »djevojke za sve« (nadzornici, evidentičari, poslovođe, i si.) pa su većinom nezadovoljni svojim radom i statusom te fluktuiraju iz šumarske proizvodnje (na šumarski fakultet i drugamo). To nije čudno, jer su se uposlili u šumarijama kojima se ne rukovodi (nekadašnjim, tj. starim) »sistemom složenog rukovođenja šumarijom«, koji nisu zagovarali ni Marinović (27) ni Simeunović (42). U šumarijama takvog, starog sistema rukovođenja, površine 10.000—15.000 ha, postojalo bi po 3—5 revira. Njima bi u načelu samostalno rukovodili (prema šumsko-uređajnim elaboratima) — šumarski tehničari (uz projektiranje, planiranje i kontrolu diplomiranih inženjera šumarstva iz centrale takve veće šumarije); tada bi oni bili zadovoljni i ne bi fluktuirali (primjer kod nas npr. u SR Sloveniji)! |