DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 12/1959 str. 7 <-- 7 --> PDF |
Smisao i značaj regulisanja pravnih odnosa u šumarstvu Osnovni zadatak donošenja pravnih propisa od strane države je regulisanje društvenih odnosa. Donoseći pravne norme, država obezbeđuje preko određenog ponašanja ljudi onakav poredak kakav joj odgovara, odnosno kakav odgovara vladajućoj klasi. Obezbeđujući i pravni i društveni poredak, ona u krajnjoj liniji učvršćuje, a prema potrebi i razvija, postojeće produkcione i društvene odnose. Ali i pored toga, što pravo može uticati na razvoj ekonomskih i društvenih odnosa u određenom pravcu, ono je ipak u krajnjoj liniji uslovljeno ekonomikom postojećim ekonomskim, društvenim, klasnim odnosima u društvu. Pošto vladajuća klasa uređuje odnose u društvu, ekonomske i druge odnose među ljudima na način kako to njoj najjjiše odgovara, to i svi pravni propisi, odnosno čitavo pravo ima klasan karakter. Te tako kao što postoje klasni tipovi država, postoje i klasni tipovi prava (robovlasničko, buržoasko, socijalističko pravo). Klasni karakter prava i njegov klasni razvoj ogledaju se u svim delovima prava, u svim sektorima društvenih odnosa koji se regulišu pravom, pa i u šumarskom pravu, odnosno u pravnom regulisanju društvenih odnosa u vezi sa šumom. I ovde, u oblasti šumarstva, vladajuća klasa uređuje odnose ljudi, odnosno društva prema šumi onako kako je to najpovoljnije po nju. Ona kroz pravne propise o šumskom fondu zemlje, o njegovom održanju i održavanju, o sistemu upravljanja i o ciljevima koji se žele postići određenim merama održavanja i sistemom upravljanja izražava svoju volju i svoja shvatanja o uređenju niza najznačajnijih pitanja iz oblasti produkcije, društveno-ekonomskih i političkih odnosa u vezi sa šumom. Svoja shvatanja o svim ovim problemima, odnosno o metodama i mogućnostima njihovog rešavanja, vladajuća klasa ustvari izražava postavljanjem osnovnih principa šumsko-privredne politike zemlje, određivanjem ciljeva i perspektive razvoja šumarstva shvaćenog u najširem smislu. Na osnovu ovoga, a vodeći računa, s jedne strane, o interesima vladajuće klase i, s druge, o realnim mogućnostima ostvarivanja postavljenih zadataka i principa šumarske politike, država izdvaja ono što se treba regulisati pravom, odnosno što se može u postojećim društveno-ekonomskim odnosima zaista realizovati. Očigledno je, da ocenjivanje i izdvajanje onoga što se može, odnosno što se mor a (kada se već donese zakonski propis) od onoga za šta je već utvrđeno da treb a — zavisi od niza objektivnih i subjektivnih činilaca, koje na ovome mestu nećemo nabrajati. Pravilno ocenjivanje i usklađivanje dejstva ovih činilaca neobično je važan i odgovoran posao. Zbog ovoga se pravni propisi u svim zemljama donose po vrlo složenom postupku, koji je, i to ne slučajno, vremenski dug i u kome učestvuju niz raznovrsnih organa i foruma. Postojanje određene i jasno formulisane šumsko-privredne politike olakšava donošenje pravnih propisa kojima se regulišu odnosi u šumarstvu određene zemlje, mada to nije i neophodan uslov za donošenje ovih propisa. Ukoliko ne postoje formulisani šumsko-privredni politički ciljevi i principi, oni se postepeno formulišu i kristalizuju u toku postupka izrade i donošenja osnovnih pravnih propisa o šumama, obično prilikom izrade projekata zakona o šumama. Iako je ovaj put znatno komplikovaniji i duži i ne obezbeđuje dovoljnu studioznost i sistematičnost u radu, ipak je on dosta čest u mnogim zemljama, naročite buržoaskim. U svakom slučaju, ciljevi i principi određene šumsko-privredne politike dolaze do svog punog izražaja u osnovnim pravnim propisima o šumskom fondu zemlje, u zakonima o šumama. Oni mogu biti u njima slabije ili jače izraženi, potpuno ili delimično obuhvaćeni, bolje ili lošije pravno formulisani, ali u svakom sluč.aju oni se nalaze u tim propisima i izražavaju na ovaj ili onaj način |