DIGITALNA ARHIVA ŠUMARSKOG LISTA
prilagođeno pretraživanje po punom tekstu
| ŠUMARSKI LIST 1/1936 str. 63 <-- 63 --> PDF |
bana 23. novembra 1935. god. smrtno je stradao od udara automobila direktor šuma u p. Jova n Jekić . Preko 50 godina bio je revnim redovnim članom našeg Udruženja. Jugoslavensko šumarsko udruženje nedavno je u Šumarskom Listu proslavilo tu 50-godišnjicu. Ispričao mi je tom prilikom, kako su mu navrle suze na oči, kad je pred 50 godina kao mladi šumar Kraljevine Srbije primio vijest, da je primljen u članstvo Hrvatsko-slavonskog šumarskog društva i kad je prvi put primio Šumarski List. Drugovi u struci iz milja ga zvahu »čika Jekić«. To je ime vremenom potpuno priraslo uz njega. Već i u tome imenu karakterisana je sva dobrota, kolegijalnostsrdačnost njegova. Zbog zasluga za šumarstvo Jugoslovensko šumarsko udruženje izabralo ga je 1931. godine jednodušnim zaključkom glavne godišnje skupštine u Skoplju svojim začasnim članom. Rođen je 1856. god. u Švrljugama u srezu užičkom. Poslije osnovne škole i gimnazije stupio je u zemljodjelsko-šumarsku školu u Požarevcu, koju je svršio 1880. godine. Po svršenoj školi 28. VIII. postavljen je za državnog šumara. Služio je u raznim mjestima predratne Srbije, a kasnije u Beogradu u svojstvu sekretara i inspektora Ministarstva narodne privrede odnosno Ministarstva šuma i rudnika. Dne 5. maja 1922. prvi put je penzionisan. Ukazom od 8. septembra 1922. reaktiviran je, postavljen za inspektora I. kl. i vršioca dužnosti direktora Direkcije šuma u Skoplju. U tome je zvanju penzionisan 16. januara 1924. Pune 43 godine proveo je u državnoj službi. Ali obljubljeni čika Jekić ne miruje ni u penziji. Prirođena njegova požrtvovnost i radinost ispoljuje se i poslije penzionisanja. Živo sarađuje svakom prilikom u Jugosiovenskom šumarskom udruženju, Srpskom poljoprivrednom društvu, izdaje knjigu »Prilozi za istoriju šumarstva u Srbiji« (godine 1928.), prikuplja građu za poljoprivredno šumarski riječnik i publikuje ju u Šumarskom Listu, sarađuje u Listu, Težaku, Poljoprivrednom kalendaru, poljoprivrednom riječniku i drugim edicijama. I u svojoj visokoj starosti čika Jekić je krstario po šumama Južne Srbije. Verao se po planinama, obilazio sela i zaseoke sakupljajući rijetko bilje, te nazive i izraze za šumarsku terminologiju. Sahranjen je na novom groblju u Beogradu uz učešće gotovo sviju članova JŠU., koji žive u Beogradu, te uz učešće brojnih svojih prijatelja i štovalaca. U ime Jugoslovenskog šumarskog udruženja oprostio se na grobu od vrlog pokojnika dirljivim govorom načelnik Ministarstva šuma u penziji g. Jova n Simbnović . Istakao je velike zasluge pokojnika za šumarstvo predratne Srbije. Medju ostalim je rekao: »Duboka je brazda, koju je uzorao u našem šumarstvu, duboka je brazda, koju je urezao i u naša srca. Te brazde orao je svojim vedrim duhom, poštenim, čistim, požrtvovnim i ustrajnim radom. Opraštamo se danas žalosna srca i skrušene duše od piomra i veterana šumarstva. Bio je jedan od prvih školovanih šumara, ali što je još važnije, jedan od prvih hrabrih šumara. U Srbiji se tek rađalo šumarstvo, sve je trebalo stvarati. Koliko je to bilo teško, t° možemo pojmiti samo mi šumari, koji još i danas često izdržavamo teške borbe za dobro naših šuma i šumarstva. Imalo je da se bori sa neupućenošću i predrasudama celog jednog naroda. Imalo je da se radi gdegod se okrene, imalo je da se stvara na svakom koraku. Eto zašto je on naš pionir. I u lome velikome i burnome vremenu pokojni čika Jekić je nepokolebjivo radio i verovao da radi dobro i da će dobro biti. Vredan i neumoran radi on i u državnoj sluöbi i u šum. udruženju i u narodu i svuda onde, gde se samo moglo što za šumarstvo i za narod da uradi«. Pokojni Jekić dao je narodu svome i dio srca svoga i dio krvi svoje. U srpskoturskom ratu 1876-78. bio je dobrovoljac bolničar Crvenog križa na samim pozicijana, 61 |